മറക്കാം
നമുക്കീ പദവും
പദം
തന്ന നോവും
കെടാതെ
കാക്കാമിരുള്‍ താണ്ടുവാനമ്മ
അബ്ദങ്ങള്‍
മുമ്പേ കത്തിച്ച കൈചൂട്ട്.
ഉച്ചിയിലേക്കുരുട്ടിയ കല്ലുകളൊന്നുമേ
ഭ്രാന്തന്‍റെ കല്ലായ് ഗണിച്ചതില്ലാരുമേ..
കാമമേഘങ്ങള്‍ തീണ്ടുന്ന കല്ലുകള്‍
മോഹവ്യാമോഹങ്ങള്‍തന്‍ ബിംബങ്ങള്.
മലമുകളിലിന്നുമാ കല്ലിന്നുടമ
ചാപിള്ളകള്‍ തന്‍ പ്രതീകം..!!
മരുക്കടലില്‍ നീന്താനറിയണം
മരുമണ്ണ് തിന്ന് വിശപ്പകറ്റാനും.
മനഃചിത്രങ്ങള്‍ മണലിട്ടു മൂടണം
മിഴി നിറയാതെ നോക്കണമൊരിക്കലും.
നവാവിര്‍ഭാവങ്ങളിലൂടുണരുന്ന നാട്ടില്‍
നവജാതരെങ്കിലും കൊത്തുമോ കതിരുകള്‍.?
ദേശാടനക്കിളികള്‍ കൊയ്ത വയലുകളില്‍
പതിര് തിരയുവാനാകുമോയിനിയും തലവിധി?
ഒരു കൈച്ചൂട്ടിന്‍ വെളിച്ചത്തില്‍
ഒരു ജീവിതം നടന്ന് തീര്‍ത്തവര്‍
പടരുമിരുട്ടിലേക്കിനിയുമില്ലൊരു
തുമ്പോലത്തുമ്പും കത്തിച്ച് നീട്ടുവാന്‍.
ചിത്രം - കടപ്പാട് : ഗൂഗിള്‍ ഇമേജ്
ഒരു കവിത കൂടി.
ReplyDeleteഉണ്ണി പിറന്നാലും
ഓണം വന്നാലും
കോരന് കഞ്ഞി കുമ്പിളില്‍ തന്നെ.